اتصال ۲ موش برای جوان شدن موش پیر!
مداربسته: به گزارش مداربسته، دانشمندان درحال بررسی مزایای ضد پیری در موش های پیری هستند که با جراحی به هم پیوند زده شده اند تا خون هایشان به صورت مشترک گردش کند. آنها در این آزمایش عجیب، دو موش(یک موش مسن و یک موش جوان) را به منظور اشتراک سیستم گردش خون شان به هم متصل کردند.
به گزارش مداربسته به نقل از ایسنا و به نقل از نیو اطلس، در نگاهی اجمالی به آن چه که می تواند نیمه ای تاریک هم داشته باشد، دانشمندان سیستم گردش خون موش های پیر را به موش های جوان متصل کرده اند و دریافته اند که این کار، روند پیری در حیوانات مسن تر را کند می کند و طول عمر آنها را تا ۱۰ درصد بالا می برد.
در سالهای اخیر مطالعات به صورت فزاینده ای نشان داده اند که تزریق خون موش های جوان به موش های مسن تر منجر به طیف وسیعی از مزایای سلامتی همچون بهبود عملکرد عصبی، کند کردن پیشرفت بیماری هایی مانند آلزایمر و افزایش طول عمر می شود. اما اگر این نتیجه فقط حاصل از تزریق گاه به گاه خون جوان باشد، جریان پایدار و همیشگی خون چه کاری می تواند انجام دهد؟
برای این مطالعه جدید که توسط موسسه «دوک هلث»(Duke Health) رهبری شد، دانشمندان سیستم گردش خون موش های پیر و جوان را با جراحی به هم متصل کردند. این فرایند heterochronic parabiosis نامیده می شود و قبلاً جهت بررسی این که آیا آلزایمر منشا خارج از مغز دارد یا خیر استفاده می شد.
پژوهشگران موش های جوان چهار ماهه و موش های مسن تر دو ساله را به هم متصل کردند، سپس سلامت آنها را طی ۱۲ هفته - معادل حدود ۱۰ درصد از طول عمر یک موش - بررسی کردند.
آنها گفتند از نظر انسانی، این مانند متصل کردن یک فرد ۵۰ ساله با یک فرد ۱۸ ساله برای حدود ۸ سال است. سپس موش ها جدا شدند و دو ماه دیگر تحت بررسی قرار گرفتند تا ببینند این اثرات چقدر طول می کشد.
این موش های مسن تر بعد از این آزمایش، سالم تر به نظر می رسند و بیشتر از موش های گروه کنترل عمر کردند، باآنکه این افزایش نسبتاً کم و فقط به صورت متوسط ۶ تا ۹ درصد بود.
سن اپی ژنتیک یا فراژن شناسی خون و بافت کبد آنها بشدت کاهش پیدا کرد و بیان ژن آنها الگوهای ضد پیری مشابه آن چه در فرآیندهایی مانند محدودیت کالری مشاهده می شد، به خود گرفت.
فراژن شناسی(Epigenetics) مطالعه اختلاف های سلولی و فیزیولوژیکی است که به وسیله تغییر در توالی دی ان ای ایجاد نمی گردد. اپی ژنتیک اصولاً مطالعه عوامل خارجی یا محیطی است که سبب روشن یا خاموش شدن ژن ها می شود و بر روی چگونگی خوانده شدن ژن ها اثر می گذارد. مکانیسم های اپی ژنتیک به اثرات محیطی حساس هستند و از عوامل کلیدی در شکل گیری فنوتیپ هستند.
دانشمندان در طول دو ماه پیگیری دریافتند که بعضی از مزایای اعطا شده به موش های پیر در طول دوره مطالعه ادامه دارد. در عین حال، موش های جوان به سرعت توانستند صدمه های مولکولی را که از همسالان بزرگ تر خود متحمل شده بودند، رفع کنند.
وادیم گلادیشف(Vadim Gladyshev) سرپرست تیم پژوهش می گوید: وقتی موش ها سیستم گردش خون اشتراکی دریافت می کنند، صدمه موش های پیر به موش های جوان می رسد و سن بیولوژیکی آنها را زیاد می کند. اما در مورد موش های مسن، این روند، صدمه آنها را کم می کند.
وی ادامه داد: بعد از جدا شدن، صدمه های منتقل شده به موش های جوان از موش های پیر را میتوان به مرور زمان پاک کرد، در حالیکه در موش های مسن، این صدمه به صورت دائم رقیق می شود.
پژوهشگران می گویند در حالیکه بدیهی است که اتصال سیستم گردش خون انسان های پیر و جوان عملی نیست، مطالعات آینده می توانند مولکول های خاصی را شناسایی کنند که مزایایی را با این امید که برای توسعه درمان های جدید ضد پیری مناسب باشند، به همراه داشته باشد.
جیمز وایت، نویسنده ارشد این مطالعه اظهار داشت: عناصری که باعث این امر می شوند، مهم هستند و هنوز شناخته نشده اند. آیا آنها پروتئین هستند یا متابولیت؟ آیا دلیل آن سلول های جدیدی است که موش جوان عرضه می کند، یا موش جوان به آسانی خون پیر و پیری را مهار می کند؟ این همان چیزی است که امیدواریم در آینده بفهمیم.
این پژوهش در مجله Nature Aging انتشار یافته است.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب