آلودگی شیمیایی ایستگاه فضایی بین المللی از زمین بیشتر است
به گزارش مداربسته، به نظر می آید گرد و غبار ایستگاه فضایی بین المللی نسبت به گرد و غبار سطوح در ایالات متحده و اروپای غربی، مقدار بیشتری از مواد شیمیایی مضر را در خود دارد.
به گزارش مداربسته به نقل از ایسنا و به نقل از اسپیس، غلظت آلاینده های شیمیایی بالقوه مضر در ایستگاه فضایی بین المللی(ISS) می تواند از غلظت گرد و غبار کف خانه ها در سرتاسر ایالات متحده و اروپای غربی بیشتر باشد.
این نتیجه گیری از نخستین مطالعه این چنینی در نوع خود نشات گرفت که در آن گرد و غبار جمع آوری شده به وسیله سیستم فیلتر هوا در ایستگاه فضایی بررسی گردید. یک روز نتایج این تحقیق می تواند به مهندسان کمک نماید تا فضاپیماهایی را برای سفرهای طولانی مدت انسان به فضا طراحی نموده و بسازند.
استوارت هاراد(Stuart Harrad)، استاد دانشگاه بیرمنگام در بریتانیا و از دانشمندان این مطالعه می گوید: یافته های ما پیامدهایی برای ایستگاه ها و زیستگاه های فضایی آینده دارد که امکان دارد بتوان در آنها خیلی از منابع آلاینده را با انتخاب دقیق مواد در مراحل اولیه طراحی و ساخت حذف نمود.
گروهی که در پشت این تحقیق حضور داشتند شامل چندین دانشمند دیگر از دانشگاه بیرمنگام و همینطور بعضی از افراد وابسته به مرکز تحقیقات گلن ناسا بودند.
آنها با هم شناسایی نمودند که سطوح آلاینده های آلی در غبار ایستگاه فضایی بین المللی به صورت قابل توجهی بالاتر از میانگین سطوح متوسط چنین آلاینده هایی در گرد و غبار خانه ها در سرتاسر ایالات متحده و اروپای غربی است.
طیف بسیار گسترده ای از آلاینده ها وجود داشت. برای مثال، گروه دی فنیل اترهای پلی برومینه(PBDE) را شناسایی نمودند که معمولاً بعنوان یک ضدحریق در تجهیزات الکتریکی استفاده می شود. محققان اعتقاد دارند که حضور این ماده شیمیایی می تواند نتیجه ی استفاده از مواد غیرآلی ضدحریق در ایستگاه فضایی، مانند آمونیوم دی هیدروژن فسفات، برای ساخت پارچه ها و تارهای ضدحریق باشد.
با این وجود، هاراد اشاره نمود که غلظت دی فنیل اترهای پلی برومینه در نمونه های غبار ایستگاه فضایی بین المللی از نظر فنی در محدوده ی غلظت های گرد و غبار خانه ها در ایالات متحده قرار دارد.
او اضافه کرد: در حالیکه غلظت آلاینده های آلی کشف شده در گرد و غبار از ایستگاه فضایی بین المللی اغلب از مقادیر متوسط موجود در خانه ها و سایر محیط های سرپوشیده در سرتاسر ایالات متحده و اروپای غربی فراتر می رود، سطوح این ترکیبات به صورت کلی در محدوده موجود در زمین قرار دارند.
سایر بازدارنده های شعله به نام برم ضدحریق(BFRs) و استرهای ارگانوفسفات(OPEs) هم در نمونه های غبار ایستگاه فضایی بین المللی وجود داشتند. اینها در تجهیزات الکتریکی و الکترونیکی، عایق ساختمان، پارچه مبلمان و فوم استفاده می شوند. بعضی از استرهای ارگانوفسفات هم اکنون توسط آژانس مواد شیمیایی اروپا در نظر گرفته شده اند تا محدود شوند چونکه امکان دارد در سطوح بالا برای سلامت انسان سمی باشند.
این تیم همینطور هیدروکربن های آروماتیک چند حلقه ای(PAHs) را که در سوخت های هیدروکربنی وجود دارند و با سوزاندن این سوخت ها آزاد می شوند، بی فنیل های پلی کلرینه(PCB) که در درزگیر ساختمان ها و پنجره ها استفاده می شوند، و مواد پرفلوئوروآلکیل(PFAS) که برای لکه گیری در پارچه ها استفاده می شوند را شناسایی نمودند. پرفلوئوروآلکیل ها در بعضی مناطق به علت اثرات منفی بالقوه آنها بر سلامت انسان محدود و حتی ممنوع شده اند. بعضی از پرفلوئوروآلکیل ها در واقع سرطان زا برای انسان در نظر گرفته می شوند.
علاوه بر این، بعضی از آلاینده های موجود در ایستگاه فضایی بعنوان آلاینده های آلی پایدار(POPs) در گروهی قرار دارند که می توانند در بافت های زنده تجمع کنند و همینطور بعنوان خطری برای سلامتی انسان شناخته شوند.
این گروه پیشنهاد کرد که خیلی از این مواد شیمیایی شناسایی شده امکان دارد از اقلام تجاری موجود همچون پخش کننده های موسیقی، کامپیوتر های لوحی، دستگاههای پزشکی و لباس هایی که خدمه ایستگاه فضای از زمین آورده اند، نشات بگیرند.
هوای درحال گردش در ایستگاه فضایی بین هشت تا ۱۰ بار در ساعت به وسیله سیستم فیلتراسیون ایستگاه فضایی تغییر می کند. اما در حالیکه دانشمندان می دانند این فرایند دی اکسید کربن و آلاینده های گازی را حذف می کند، معلوم نیست که چقدر در از بین بردن سایر مواد شیمیایی کارآمد است.
دانشمندان همینطور مطمئن نیستند که سطوح بالای تشعشعات یونیزه شده در فضا، که سبب زوال سریع مواد و تجزیه پلاستیک ها به میکروپلاستیک های موجود در هوا می شود، چگونه می تواند بر فراوانی این مواد در فضا تأثیر بگذارد.
در محیط ریزگرانشی ایستگاه فضایی بین المللی، جریان ذرات آلاینده عموما به وسیله سیستم های تهویه هدایت می شود. در نهایت، این ذرات یا راه خویش را به سطوحی که در آن رسوب می کنند، پیدا می کنند یا به ورودی های هوا می رسند و در آنجا بعنوان زباله روی فیلترها جمع می شوند. این زباله ها باید با جاروبرقی تمیز شوند تا اطمینان حاصل شود که فیلترها با حداکثر کارایی فعالیت می نمایند. سایر زباله هایی که به فیلترها راه پیدا می کنند از کابین فضاپیماها می آیند.
اما نکته مهم اینست که کیسه های خلاء استفاده شده در ایستگاه فضایی بین المللی با ذرات آلاینده پیشین در هوا در کنار سایر مواد مانند مو و پرز پر شده اند و این کیسه های خلاء بودند که تیم نمونه های گرد و غبار خویش را برای تحلیل و بررسی پیدا کرد که در نهایت به ما درک جدیدی از آلودگی های شیمیایی در ایستگاه فضایی بین المللی عرضه داد.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب