خطر برخورد سیارک ها با زمین بیشتر از حد تصور است
مداربسته: به گزارش مداربسته، پژوهش جدیدی که در مورد سیارک ها انجام شده است، نشان داده است که زمین بیشتر از آنچه پیش تر تصور می شد، در معرض برخورد سیارک ها قرار دارد.
به گزارش مداربسته به نقل از ایسنا و به نقل از ساینس، شانس بقای بشریت در وهله اول، در یک چیز خلاصه می شود و آن احتمال برخورد یک سنگ فضایی غول پیکر به زمین است که شاید سرنوشت دایناسورها را برای ما رقم بزند. یکی از طریق های در امان ماندن از این خطر، بررسی اندازه دهانه های برخوردی بزرگ است که به تازگی در زمین شکل گرفته اند. «جیمز گاروین»(James Garvin)، دانشمند ارشد «مرکز پرواز فضایی گادرد»(GSFC) ناسا اظهار داشت: پژوهش جدید ما نشان داده است سیارک ها بزرگ تر از چیزی هستند که پیش تر تصور می شد و این بدان معناست که زمین بیشتر در معرض خطر برخوردهای شدید قرار دارد.
سیارک ها بزرگ تر از چیزی هستند که پیش تر تصور می شد و این بدان معناست که زمین بیشتر در معرض خطر برخوردهای شدید قرار دارد.
گاروین و همکارانش با استفاده از کاتالوگ جدیدی از تصاویر ماهواره ای با وضوح بالا، حلقه های بزرگی را در اطراف سه دهانه برخوردی و یک دهانه احتمالی با قدمت یک میلیون سال یا کمتر شناسایی نمودند. از نظر گاروین، حلقه ها نشان می دهند که دهانه ها ده ها کیلومتر گسترده تر هستند و رویدادهای خشونت آمیزتری را نسبت به آنچه دانشمندان پیش تر تصور می کردند، به همراه دارند.
اگر گاروین درست بگوید، هر ضربه منجر به وقوع انفجاری حدود ۱۰ برابر خشونت بارتر از بزرگترین بمب هسته ای تاریخ خواهد شد. حتی اگر این ضربه ها به اندازه ضربه ای که دایناسورها را از بین برد ویرانگر نباشند، باز هم آب وهوای جهان را مختل خواهند کرد و سبب انقراض محلی خواهند شد.
همان گونه که خود گاروین اعتراف می کند، این یک ادعای خارق العاده است. وی ادامه داد: ما چیزی را ثابت نکرده ایم.
بدون انجام دادن بررسی میدانی برای پشتیبانی از نتایج، پژوهشگران در مورد دایره هایی که گاروین و همکارانش روی نقشه ها ترسیم کرده اند، محتاط هستند. «بیل بوتکه»(Bill Bottke)، پژوهشگر «موسسه تحقیقات جنوب غربی»(SwRI) اظهار داشت: «من شک دارم و می خواهم پیش از این که باور کنم، چیزهای بیشتری را ببینم.
از آنجائیکه آب و باد به سرعت بیشتر دهانه های برخوردی روی زمین را پاک می کنند، پژوهشگران میزان برخورد را با محاسبه اندازه و سن دهانه های روی ماه تخمین می زنند. همینطور آنها اندازه سیارک هایی را مطالعه می کنند که در نزدیکی زمین می چرخند و تاثیرگذاران احتمالی آینده هستند. پژوهشگران با استفاده از این دو روش تخمین می زنند که یک سیارک یا دنباله دار با عرض یک کیلومتر یا بیشتر، هر ۶۰۰ هزار تا ۷۰۰ هزار سال امکان دارد به سیاره ما برخورد کند. بوتکه اظهار داشت: با این حال، پژوهش جدید نشان داده است که تنها در میلیونها سال گذشته، اجرامی به اندازه چهار کیلومتر به قاره ها برخورد کرده اند و با عنایت به اینکه دو سوم سیاره ما با آب پوشانده شده، میتوان اظهار داشت که در مجموع، ده ها برخورد با زمین رخ داده است.
تنها در میلیونها سال گذشته، اجرامی به اندازه چهار کیلومتر به قاره ها برخورد کرده اند و با عنایت به اینکه دو سوم سیاره ما با آب پوشانده شده، میتوان اظهار داشت که در مجموع، ده ها برخورد با زمین رخ داده است.
«آنا لوسیاک»(Anna Łosiak)، پژوهشگر «آکادمی علوم لهستان»(Polish Academy of Sciences) شک دارد که خصوصیت های حلقه مانند شناسایی شده توسط گروه گاروین، واقعا لبه های دهانه باشند. لوسیاک اظهار داشت: اگر این طور باشد، شرایط خیلی ترسناک خواهد بود چونکه بدین معناست که ما در واقع اصلا نمی فهمیم چه اتفاقی می افتد و اینکه سنگ های فضایی زیادی وجود دارند که امکان دارد بیایند و زمین را در هم بریزند.
این پژوهش از یک پایگاه داده حاوی تصاویر ماهواره ای با وضوح بالا کمک گرفته که شرکت «پلنت»(Planet) آنها را فراهم نموده است. گاروین و همکارانش از هزاران تصویر برای ایجاد نقشه های سه بعدی چهار دهانه استفاده کردند. افزودن داده های دو لیزر اندازه گیری ارتفاع که ناسا در مدار کار گذاشته است، نقشه هایی با وضوح چهار متر را در اختیار آنها قرار داد.
آنها خصوصیت هایی را که مشخصا با تاثیر برخورد ارتباطی نداشتند، از نقشه ها حذف کردند. سپس الگوریتمی را که گاروین اولین بار برای مریخ ابداع کرده بود، به کار بردند. این الگوریتم، الگوهای دایره ای را در توپوگرافی جستجو می کند. برای دهانه های ساده و کوچک، الگوریتم همواره لبه دهانه آشکار را شناسایی می کرد اما در هزاران اجرا که روی چهار دهانه بزرگتر انجام شد، ساختار لبه مانندی را در فاصله بسیار دورتر شناسایی کرد. بعنوان مثال، «پانتاسما»(Pantasma) که یک دهانه ۸۰۰ هزار ساله در نیکاراگوئه است، از قطر ۱۴.۸ کیلومتر به ۳۵.۲ کیلومتر رسید.
حتی دانشمندان باتجربه در مورد دهانه ها، لبه های جدید را نمی بینند. «گوردون اوسینسکی»(Gordon Osinski)، دانشمند سیاره شناسی «دانشگاه وسترن»(Western University) اظهار داشت: این خصوصیت ها به قدری ظریف هستند که فکر نمی کنم بتوان آنها را لبه ساختاری بزرگ نامید.
«براندون جانسون»(Brandon Johnson)، دانشمند سیاره شناسی «دانشگاه پردو»(Purdue University) اظهار داشت: در عوض، آنها امکان دارد حلقه هایی از زباله های فضایی باشند که با این برخوردها به بیرون پرتاب می شوند.
در هر حال، گاروین فکر نمی کند که بعد از یک میلیون سال فرسایش، برجستگی ناشی از زباله ها همچنان قابل مشاهده باشد. او اعتقاد دارد که حلقه ها نشان می دهند دهانه های بزرگ روی زمین به علت فرسایش بالا، ساختارهای متغیرتری را نسبت به سایر نقاط منظومه شمسی دارند. وی ادامه داد: همه چیز روی زمین به هم می ریزد؛ بخصوص وقتی انرژی زیادی به آن می دهید.
جانسون تصریح کرد که برای اعتبار بخشیدن به نتایج، گروه باید شواهد بیشتری را جمع آوری کند. نخست، باید در مورد تغییرات اقلیمی ناشی از تأثیراتی تحقیق کرد که به ادعای گاروین آن قدر بزرگ بوده اند که اثر خویش را در هسته های یخی یا رسوبات اقیانوس ها یا دریاچه ها به جا گذاشته اند. دوم اینکه پژوهشگران باید محل حلقه ها را ببینند تا سنگ های تغییر شکل یافته و تغییرات گرانشی را که نشان دهنده لبه دهانه واقعی هستند، جستجو کنند.
جانسون اظهار داشت: با عنایت به خطرات احتمالی، این یک فرضیه است که نمی توان آنرا آزمایش نکرد. ما باید به آنجا برویم، زمین شناسی منطقه را بررسی نماییم و جزئیات بیشتری را به دست بیاوریم.
این پژوهش، در «نشست علوم قمری و سیاره ای»(LPSC) عرضه شد.
منبع: مداربسته
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب